จันเจ้างาม

แล้ววันนี้ก็มาถึง วันนี้ ที่เมื่อ ย้อนกับไป ในอีกวัน อีกวัย เมื่อวันวาน ผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่ามันจะมีวันนี้ สิ่งมีชีวิต น้อยๆๆ อีกชีวิต ได้เกิดขึ้น สิ่งมีชีวิตที่จะมาร่วม แชร์ อากาศ ทรัพยากร และสิ่งแวดล้อม ของโลก อีกชีวิต ร่วมๆๆกับ อีกหลายๆๆชีวิต

ผมเป็น " พ่อ" คน แล้วหรือนี่ เป็นพ่อ ของลูกสาวที่เกิดมา ท่ามกลาง ความสับสน วุ่นวาย ของ ชีวิต และ บ้านเมือง บันทึกนี้ พ่อเขียนถึงลูก นะ....


ณ. วินาทีแรกที่ ได้เห็นหน้าลูก ลมหายใจ หยุดไปชั่วขณะ มื่อสั่น ใจสั่น สายตาจ้องมา สิ่งมีชีวิต น้อยๆๆที่นอนอยู่ในรู ที่พยาบาลเข็นออกมา พร้อมๆๆกับบอกว่า นี่ คือลูกของคุณ  5 ชั่วโมงที่นั่งรอ  นี่หรือ คือสิ่งที่ ที่ เรารอ

 คำถามรกที่ถามออกไป คือ  ลูกผม ปกติมั้ยครับ    แม่เด็ก ปลอดภัยมั้ย  พยาบาลมองหน้า  ...ช่วงเวลาที่รอคำตอบ  มันช่างยาวนาน